Lauf

María mey hin milda!
Dýrð er í draumheimum,
um daga og kvöld.
,,Hey þú” segir seinklappan,
sitjandi upp á steini.
,,Tylltu niður litla löpp,
læðstu um í varpa.
Kannske þig unga hendi höpp,
er hefst hin glaða Harpa”.
Ljúfar leyndir gilda.
Fæðast munu börnin fimm.
Fara að sofa um aftaninn,
nærri þegar nótt er dimm,
nemur burtu dag um sinn.
María mey hin milda!
Grátið er í glaumheimum tregatárum.
Grátin eru í glaumheimum tylft af árum.
Hnoðað deigið á ofninum hefast,
ég hugsa og efast.
Laglegt lesið dönskublað,
læsu fólki örðugt það.
Hvar lærir þú að lesa málið mjúka,
sem metur svo marga kjóla og dúka?
Stórar steikur rjúka,
sem gott er að ljúka.
Læðist maðurinn með ljáinn.
Lætur mamma að hún sé dáin?
Stöðugt streymir áin.
,,Sjáið”, segir þráin,
,,svíf ég yfir svellalög,
síst er ég í lundu rög,
gakktu beinn í baki,
bráðnar innri klaki”.
Situr hún í ljósheimum,
með hárlokkana sína.
Síðast voru þeir svartir,
nú skína þeir svo bjartir.
Gott er að borða brauðið hennar mömmu.
Borða hana randalín,
einmitt þegar dagur dvín.
Dreitlar hvergi nokkurt vín,
aðeins lagst á táhreint lín.
Lætur um hún móðir mín.
Dagurinn syngur dægurlag,
drýpur höfgi á sálarhag.
María mey hin milda!
Færðu henni fallegu sængina þína.
Femina.