Þeirra erinda fór ég niður í Kaupfélag til kaupa á timbri. Þar var þá ekki til ein spýta. Þá var þar staddur maður úr uppsveitum, sömu erinda á vörubíl. Það varð úr að ég fékk far með honum til Reykjavíkur í leit að timbri. Þegar við komum í Völund var okkur sagt að þá um morguninn hafi tekið gildi skömmtun á timbri. Það þyrfti sérstakt leyfi frá ráðuneytinu til að geta fengið timbur. Við förum beint upp í ráðuneyti. Þar er þá löng biðröð af mönnum sem bíða eftir afgreiðslu á leyfum til timburkaupa. Þegar kemur að okkur félögunum sagði afgreiðslustúlkan að við þyrftum að fylla út sérstakt eyðublað, þar sem við yrðum að tilgreina hverjir við værum, hvað við störfuðum o. þ. h.. Þar var einnig spurt hvað þyrfti mörg kúbikfet af timbri. Það var erfið spurning fyrir mig. Ég ákvað að skrifa nógu mikið. Svo gæti farið að skortur yrði á timbri og því gott að eiga nóg. Og það gerði ég. Félagi minn segir við mig;
,,Heyrðu, þú ert svo flinkur að fylla út svona, vilt þú ekki fylla þetta út fyrir mig?”
Það geri ég og skrifa sama magn honum. Síðan geng ég með umsóknina inn í herbergi þar sem sitja tveir spekingar. Annar þeirra varð síðar áberandi bankastjóri. Þeir horfa spekingslega á umsóknina um stund án þess að segja neitt. Þar til annar þeirra segir allt í einu;
,,Hvað ætlar þú að gera við þetta timbur?”